Για να αποφύγουν τον “εγκόσμιο και θο­ρυβώδη” βίο των μοναστηριών, ήδη από τα πολύ” πρώιμα χρόνια, πολλοί ερημί­τες αποσύρθηκαν στην απομόνωση των ησυ­χαστηρίων και ασκητηρίων. Στη περιοχή των Καρουλιών που είναι επίσης γνωστή ως “Κά­θετη Έρημος”, γιατί το τοπίο είναι πολύ” σκλη­ρό και οι απότομοι βράχοι φτάνουν στη θά­λασσα, ζουν οι αναχωρητές, βυθισμένοι στην περισυλλογή και προσευχή. Έχουν αποκηρύ­ξει εντελώς τα εγκόσμια και προσεύχονται με αγρυπνίες και νηστείες. Το πνεύμα τους είναι εκπαιδευμένο μετά από μακρά και επίπονη πειθαρχία, με πνευματική συγκέντρωση και προσευχή, ώστε να κατορθώσει να φθάσει κο­ντά στο Θεό και να αντικρύσει το “θαβώρειο φως”, το “άκτιστο φως”, να προσεγγίσει την ανώτατη βαθμίδα της ψυχοσωτήριας κλίμα­κας προς τα ουράνια, όπως την έχει περιγρά­ψει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος (569-649).

Η νηστεία και η σκληρή πειθαρχία ήταν μό­νο τα πρώτα στάδια. Άλλοι αναχωρητές περ­νούσαν όλη τους τη ζωή δεμένοι πάνω από φο­βερά χάσματα εκατοντάδες μέτρα κάτω από τα πόδια τους. Τύλιγαν ένα σχοινί γύρω απ” το σώμα τους, το έδεναν σ’ ένα κορμό και από το χείλος του γκρεμού έγερναν προς τα κάτω. Οι ερημίτες ζουν ακόμη και σήμερα όπως πριν από χιλιάδες χρόνια, σε σπηλιές ή σε πρω­τόγονες καλύβες. Τα εξασθενημένα σώματα τους χρειάζονται, πλέον ελάχιστη τροφή και νερό, το οποίο ίσως βρουν σε κάποιο βαθού­λωμα τω\ βράχων. Και όταν κάποια μέρα οι ψυχές τους αναχωρήσουν από το πανάλαφρο σώμα τους, τα εγκόσμια απομεινάρια τους μέ­νουν εκεί μέχρι κάποιος άλλος μοναχός που αναζητά την Ιερή Ησυχία τα βρει και με σε­βασμό τα φυλάξει σε μια γωνιά της ασκητι­κής του κατοικίας μέχρι και αυτός να ολο­κληρώσει το ταξίδι του προς το Θεό.